υποβολή: Anna Karamanou (PSE) προς την Επιτροπή
(22 Οκτωβρίου 2003)
|
Θέμα: Παιδιά Καταδικασμένα σε Θάνατο στις Φιλιππίνες |
E-3223/03EL
Απάντηση του κ. Patten
εξ ονόματος της Επιτροπής
(3 Δεκεμβρίου 2003)
Η Επιτροπή συμμερίζεται τις ανησυχίες που εξέφρασε το Αξιότιμο Μέλος σχετικά με την καταδίκη σε θάνατο παιδιών στις Φιλιππίνες την οποία αυτό καταγγέλλει.
Η Επιτροπή επιβεβαιώνει ότι οι Φιλιππίνες αποτελούν συμβαλλόμενο μέρος της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού και ότι, κατ’ εφαρμογή της εν λόγω Σύμβασης, το άρθρο 47 του ποινικού κώδικα των Φιλιππινών ορίζει ότι η ποινή του θανάτου δεν πρέπει να επιβάλλεται εφόσον ο κατηγορούμενος είχε ηλικία μικρότερη των 18 ετών κατά τη στιγμή της διάπραξης της εγκληματικής πράξης.
Ύστερα από σχετικές έρευνες, διαπιστώθηκε ότι η ηλικία των κατηγορουμένων δεν συμπεριλαμβάνεται αυτομάτως στον φάκελο μιας υπόθεσης όταν αυτή εκδικάζεται από το Δικαστήριο. Οι δικαστές δεν ερευνούν συστηματικά το θέμα αυτό και μόνον εφόσον το θίγει η υπεράσπιση λαμβάνεται υπόψη η ηλικία κατά την έκδοση της απόφασης του δικαστηρίου. Αυτό αποτελεί ένα ειδικότερο πρόβλημα για εκείνους που δεν δύνανται να έχουν μια ιδιωτική νομική εκπροσώπηση. Το πρόβλημα αυτό περιπλέκεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι ορισμένοι από τους κατηγορουμένους δεν έχουν πιστοποιητικά γέννησης και τους είναι, έτσι, δύσκολο να αποδείξουν ότι είναι ανήλικοι.
Τη στιγμή αυτή υπάρχουν 17 άτομα που έχουν καταδικαστεί σε θάνατο στις Φιλιππίνες και που, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ήταν ανήλικοι κατά τη στιγμή που διαπράχθηκαν τα εγκλήματα για τα οποία καταδικάστηκαν. Το Ίδρυμα Philippines Jesuit Prison Service έθεσε το θέμα αυτό υπόψη του Ανωτάτου Δικαστηρίου των Φιλιππινών. Το Ανώτατο Δικαστήριο ανέθεσε τώρα σε ένα περιφερειακό δικαστήριο την εξακρίβωση της πραγματικής ηλικίας των ατόμων αυτών.
Η Επιτροπή, μέσω της Αντιπροσωπείας της στην Μανίλα και από κοινού με τις Αντιπροσωπείες των κρατών μελών στις Φιλιππίνες, παρακολούθησε στενά τις εξελίξεις σχετικά με την θανατική ποινή και εξέφρασε τις ανησυχίες της κατ’ επανάληψη στην κυβέρνηση μέσω των σχετικών διαβημάτων της Τρόικας.
Εξάλλου, το θέμα της θανατικής ποινής αποτελεί μόνιμο στοιχείο της πολιτικής συνεργασίας της Επιτροπής με τις Φιλιππίνες. Μέσω της ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας για τη δημοκρατία και τα ανθρώπινα δικαιώματα (EIDHR), η Επιτροπή παρέχει βοήθεια στις τοπικές μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ) και στα θεσμικά όργανα που δραστηριοποιούνται έντονα για την κατάργηση της θανατικής ποινής.
Τα κονδύλια που διατέθηκαν για το σκοπό αυτό από το Νοέμβριο του 2000 και μετά ανέρχονται στο συνολικό ποσό των 805.798 ευρώ και καλύπτουν ενέργειες όπως την παροχή δωρεάν νομικής βοήθειας στους άπορους θανατοποινίτες, η επιμόρφωση δικηγόρων και δικαστών, η εκ των υστέρων εξακρίβωση του DNA (που αποσκοπεί στην εξακρίβωση στοιχείων που θα μπορούσαν να διευκολύνουν την αναθεώρηση λανθασμένων καταδικαστικών αποφάσεων), η έρευνα και οι δραστηριότητες άσκησης πιέσεων.
Όπως αποδείχθηκε στην περίπτωση των ανηλίκων που καταδικάστηκαν σε θάνατο, το δικαστικό σύστημα στις Φιλιππίνες εμφανίζει ορισμένες ανεπάρκειες. Η Επιτροπή καθόρισε τον συγκεκριμένο τομέα ως έναν από τους τομείς προτεραιότητας για τη χορήγηση βοήθειας προς τη χώρα αυτή και θα χρηματοδοτήσει ένα πρόγραμμα καλής διακυβέρνησης που αποσκοπεί στη βελτίωση της πρόσβασης των απόρων στη δικαιοσύνη.
Ένα νομοσχέδιο για την κατάργηση της θανατικής ποινής στις Φιλιππίνες υποβλήθηκε τόσο στη Βουλή των Αντιπροσώπων όσο και στη Γερουσία και, αφού συζητήθηκε διεξοδικά σε επίπεδο κοινοβουλευτικής επιτροπής τον Μάιο του 2003, είναι έτοιμο προς συζήτηση από αμφότερα τα σώματα. Εντούτοις, και παρά το γεγονός ότι οι ομάδες που ασκούν πίεση για την κατάργηση της θανατικής ποινής έχουν, κατά τα φαινόμενα, συγκεντρώσει αρκετή υποστήριξη ούτως ώστε να εγκριθεί το νομοσχέδιο και από τα δύο σώματα, η πιθανότητα να συμβεί κάτι τέτοιο μειώνεται όλο και περισσότερο εν όψει της προοπτικής των εκλογών του Μαΐου του 2004, δεδομένου ότι η θανατική ποινή παραμένει στις Φιλιππίνες ένα αμφιλεγόμενο θέμα.