|
αγαπημένο μου ...Ημερολόγιο
Αννα Καραμάνου |
|
|
|
16. 8. 2003 |
Ευρωβουλευτής και πρόεδρος της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και Ισων Ευκαιριών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (Ε.Κ.), η πρώτη προεδρία Επιτροπής του Ε.Κ. για το ΠΑΣΟΚ από το 1981. Μέλος του προεδρείου της Σοσιαλιστικής Ομάδας του Ε.Κ. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και η ισότητα των φύλων είναι στο επίκεντρο της δράσης της. Συνδικαλίστρια του ΟΤΕ και μέλος του ΠΑΣΟΚ από το 1974 και της Κεντρικής Επιτροπής (1977-2001), διετέλεσε γ.γ. Ισότητας και γραμματέας του Τομέα Ισότητας του ΠΑΣΟΚ, ενώ είναι αντιπρόεδρος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς των Γυναικών από το 1996. Το 1999 της απονεμήθηκε το βραβείο «Ειρήνης και Φιλίας Α. Ιπεκτσί» για τη δραστηριότητά της υπέρ της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας. Πτυχιούχος της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με σπουδές ενός έτους στις ΗΠΑ.
Δευτέρα
Το ξυπνητήρι χτύπησε στις 6.00, για να προλάβω το αεροπλάνο για Βρυξέλλες στις
9.15. Εχω κοιμηθεί μόνο τέσσερις ώρες. Πετάμε στα 33.000 πόδια, με αίθριο καιρό
και ελαφρές (ευτυχώς) αναταράξεις. Δίπλα μου ο συνάδελφος κοιμάται ήδη και
ροχαλίζει ελαφρά. Η ησυχία του αεροπλάνου, χωρίς τηλέφωνα, με ανθρώπους
ευγενικούς να σε φροντίζουν, είναι μια όαση χαλάρωσης. Βάζω τα ακουστικά και
ακούω μουσική. Παίζει την Αΐντα του Βέρντι, για μυριοστή φορά, την έχω μάθει
απέξω, θα μπορούσα να διευθύνω και ορχήστρα. Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι
την παράσταση ανάμεσα στις πυραμίδες. Είναι ένα από τα ανεκπλήρωτα όνειρά μου.
Στις 3 μ.μ. προεδρεύω στη συνεδρίαση της Επιτροπής Δικαιωμάτων των Γυναικών και
Ισων Ευκαιριών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στην ατζέντα ξεχωρίζει η δίωρη
συζήτηση για το μεσανατολικό, με τη συμμετοχή γυναικών από την Παλαιστίνη και
το Ισραήλ. Πάντα πίστευα ότι οι γυναίκες έχουν τις λύσεις, δεν έχουν όμως την
εξουσία να τις επιβάλουν. Να δημιουργηθεί ένα Διεθνές Συμβούλιο Γυναικών
προτείνει η Ναόμι Χαζάν, πρώην αντιπρόεδρος της Κνεσέτ, παρουσία του Γιώργου
Παπανδρέου που έχει φτάσει εν τω μεταξύ. Μου αρέσει η σύγχρονη αντίληψη για την
εξωτερική πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις που προωθεί ο Παπανδρέου, την
πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης των λαών, του διαλόγου, του σεβασμού της
διαφορετικότητας, της καλής γειτονίας και της απόρριψης του πολέμου ως μέσου
επίλυσης των διαφορών. Γοήτευσε με την παρέμβασή του. Αναγνώρισε ότι οι
γυναίκες μπορούν να διαδραματίσουν ένα σημαντικό ρόλο στην επίλυση των
συγκρούσεων και στις διαπραγματεύσεις για την ειρήνη. Τελειώσαμε στις 6.30. Η
δουλειά συνεχίστηκε στο γραφείο μέχρι αργά.
Τρίτη
Η απόσταση από το σπίτι μου μέχρι το Ευρωκοινοβούλιο είναι μόλις δέκα λεπτά με
τα πόδια. Βρέχει, ως συνήθως. Καλημερίζω τον μανάβη της γειτονιάς μου, ένα
συμπαθέστατο Μαροκινό. Παρακάτω ο αντικέρ, Μαροκινός κι αυτός, με έχει σε
υπόληψη γιατί τον έχω απαλλάξει από μερικές παλιατσαρίες που πουλάει - μια
κασέλα, ένα σεκρετέρ, δύο λάμπες. Περνώ το κατώφλι του Κοινοβουλίου, λέω
μπονζούρ στους φύλακες και ανοίγω με την ηλεκτρονική μου κάρτα τις μπάρες που
μπήκαν για λόγους ασφαλείας μετά την 11η Σεπτέμβρη 2001. Για φαντάσου,
σκέφτομαι, να πλήξουν οι τρομοκράτες το ίδιο το αμερικανικό Πεντάγωνο και να
μην έχει πάρει χαμπάρι ούτε η CIA ούτε το FBI.
Η Επιτροπή μου ξεκινάει στις 9.00 με ψηφοφορίες επί των εκθέσεων: Πρόγραμμα
«Δάφνη» για την καταπολέμηση της βίας εις βάρος των γυναικών και των παιδιών,
οι γυναίκες της υπαίθρου υπό το πρίσμα της κοινής γεωργικής πολιτικής, με
εισηγήτρια τη Ρόδη Κράτσα, η διάσταση του φύλου στον προϋπολογισμό (gender
budgeting κ.λπ.)
Το μεσημέρι γεύμα εργασίας με 30 γυναίκες Ελληνοκύπριες και Τουρκοκύπριες.
Λύσαμε και το Κυπριακό. Η συνεδρίαση ολοκληρώνεται στις 5.30. Ακολουθούν καμιά
δεκαριά δεξιώσεις εντός και εκτός Κοινοβουλίου. Το βράδυ είπα να αποδράσω «σε
τέσσερις ηπείρους», με τον Σεραφείμ Φυντανίδη. Απόλαυσα το ταξίδι στη Βραζιλία,
«εκεί που ο Χριστός νιώθει αμήχανα». Ξενοδοχείο «Ρίο Οτο Παλάς». Ρουφ γκάρντεν
στον τριακοστό όροφο. Γλυκό χειμωνιάτικο σούρουπο του Ιουνίου. Το θερμόμετρο
δείχνει είκοσι τέσσερις βαθμούς...
Τετάρτη
Η συνάντηση με τις δύο βουλευτίνες του Ιράν, 9.00 το πρωί στο γραφείο μου,
κράτησε μία ώρα. Συνοδεύονταν από καμιά δεκαριά άντρες του υπουργείου
Εξωτερικών. Εκείνες κουκουλωμένες με τα τσαντόρ. Εκείνοι με Αρμάνι. Η συζήτηση
στα γνωστά. Ούτε λέξη για τις διαδηλώσεις που συγκλονίζουν τη χώρα. Φρόντισα,
ωστόσο, με τακτ να θυμίσω τα περί διαχωρισμού θρησκείας και κράτους, ότι στις
σύγχρονες δημοκρατίες κυβερνούν οι πολιτικοί και όχι οι μουλάδες, ότι ο
διάλογος μεταξύ πολιτισμών προϋποθέτει σεβασμό των θεμελιωδών ελευθεριών και
των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών. Τα επόμενα ραντεβού κράτησαν μέχρι τις
δύο.
Το απόγευμα στην Επιτροπή Απασχόλησης έκανε απολογισμό της ελληνικής προεδρίας
ο Ρέππας, και στην Επιτροπή Ελευθεριών ο Πετσάλνικος. Και οι δύο άκουσαν μόνο
επαίνους. Γενικώς η προεδρία έσκισε!
Πέμπτη
Στη «Χέραλντ Τρίμπιουν» το μάτι μου πέφτει σε έναν ενδιαφέροντα τίτλο: «Πώς η
Δύση πληρώνει για να κρατάει τους υπόλοιπους φτωχούς». Σέρνει τα εξ αμάξης στον
Ζακ Σιράκ και στο Φρανς Φίσλερ για την Κοινή Αγροτική Πολιτική της Ενωσης που
καταδικάζει σε φτώχεια τις αναπτυσσόμενες χώρες. Από κοντά βέβαια και οι ΗΠΑ.
Οι γεωργικές επιδοτήσεις των πλουσίων χωρών είναι, λέει, έξι φορές μεγαλύτερες
από το σύνολο της αναπτυξιακής βοήθειας προς τις φτωχές χώρες. Οπου φτωχός και
η μοίρα του...
Στις 10.00 φτάνω στο γραφείο των Ρομά, που διοργανώνει συζήτηση. Εχουν
προβλήματα οι άνθρωποι. Σε κάθε τους βήμα αντιμετωπίζουν την προκατάληψη, την
περιφρόνηση, την απόρριψη, το ρατσισμό. Παίρνω το λόγο. Με ακούν προσεκτικά.
Δίπλα μου η Μιράντα, η πρόεδρος, με παραδοσιακή φορεσιά. Διεκδικούν, δικαίως,
περισσότερη προσοχή. Στη σκέψη μου έχω τις εικόνες από τους οικισμούς των
τσιγγάνων στα Σπάτα και στον Ασπρόπυργο. Σπιτάκια των είκοσι πέντε τετραγωνικών
στεγάζουν πολυμελείς οικογένειες. Ο Ασπρόπυργος δεν έχει ούτε νερό. Προσπαθώ να
θυμηθώ το Δωδεκάλογο του Γύφτου, του Παλαμά.
Προλαβαίνω την πτήση για Αθήνα στο τσακ. Διαβάζω το «Ερωτος Φύσις» του
παπα-Φάρου. «Δεν μπορεί να είναι κανείς ερωτικός με έναν άνθρωπο, αν δεν είναι
ερωτικός γενικά. Ο πραγματικός έρως δεν έχει σχέση με την κτητικότητα. Ο έρως
είναι αναζήτηση, ένας διαρκής διάλογος με το περιβάλλον μας...».
Παρασκευή
Μέρα αργίας! Και στο γραφείο με περιμένει μόνο το προσωπικό ασφαλείας, δηλ. ο
επιστημονικός μου συνεργάτης. Τα θέματα προς συζήτηση πολλά. Τα εισερχόμενα και
τα εξερχόμενα μια στοίβα, άπειρα τηλεφωνήματα που εκκρεμούν από μέρες, ίσως και
βδομάδες, και πώς να πείσεις ακόμη και φίλους ότι δεν προλαβαίνεις, πως ο
χρόνος δεν φτάνει;
Το απόγευμα είχα μια πολύ σοβαρή υποχρέωση απέναντι σε δύο σημαντικές προσωπικότητες
που καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό τη ζωή μου, ίσως και την κατά Κούντερα αθανασία
μου (τι εγωισμός κι αυτός), την Ελεάνα και τη Δανάη, εγγονές μου, τα πιο
χαριτωμένα κοριτσάκια του κόσμου (έχουμε χαζέψει ελαφρώς). Σε λίγους μήνες
καταφθάνει και η τρίτη, ποιος τη χάρη μου... Με υποδέχονται με αγάπες και
λατρείες και μέσα μου απορώ, γιατί είναι ζήτημα αν με βλέπουν δύο τρεις φορές
το μήνα. Στις 7 μ.μ. καθόμαστε και οι τρεις στο θεωρείο της Λυρικής, για την
«Ωραία Κοιμωμένη» του Τσαϊκόφσκι. Απόλαυση!
Σάββατο
Διαβάζω στην «Ελευθεροτυπία» τις «Μεγεθύνσεις» της Ολγας Μπακομάρου, «κανένας
δεν μιλάει πια για το Ιράκ, για τα παιδιά με τα κομμένα χέρια, για τις γυναίκες
που τα μάτια τους είναι μια έρημος - δεν πουλάει το θέμα...».
Με πιάνει μελαγχολία.
Στις 6.00 μ.μ., στο Βόλο, μιλάω σε εκδήλωση της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών,
με θέμα «Θρησκείες και Γυναίκες - Το πρόβλημα της βίας και του
φονταμενταλισμού». Παρών ο Μητροπολίτης Δημητριάδος Ιγνάτιος, η αίθουσα γεμάτη.
Στο πάνελ μαζί μου η Τένυ Πίρρι-Σιμονιάν, από το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών,
η Μαριλύν Πιζάντε από την εβραϊκή κοινότητα, η Μεχρέζια Μαΐζα, μουσουλμάνα από
το Παρίσι, και η Πηγή Καζλάρη, Σχολική Σύμβουλος Θεολόγων.
Η συζήτηση εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, τελείωσε στις 11.00 μ.μ., αντί για τις 8.30.
Αναρωτήθηκα, αν όλες οι μητροπόλεις διοργάνωναν τέτοιες ανοιχτές συζητήσεις,
πόσο καλύτερες θα ήταν οι σχέσεις του κόσμου με την Εκκλησία.
Κυριακή
Επέστρεψα από το Βόλο μεσημέρι και πήγα κατευθείαν στη μητέρα μου, την κυρία
Ελένη, που είχα να τη δω κάτι βδομάδες. Μένει μόνη της, γυναίκα ανεξάρτητη και
σχετικά ακόμη νέα. Ο θάνατος του αδελφού μου πέρυσι Πάσχα ανήμερα την τσάκισε.
Το μόνο που τη σώζει είναι ότι έχει φίλες, ενδιαφέροντα, διαβάζει εφημερίδα
ανελλιπώς, παρακολουθεί την ειδησεογραφία. Είναι η καλύτερη πηγή πληροφόρησής
μου, το ιδιωτικό μου πρακτορείο ειδήσεων. Ενθερμη σημιτική και παπανδρεϊκή
ταυτοχρόνως, είναι ενημερωμένη για όλους και όλα, θεωρεί το δίδυμο Σημίτη -
Παπανδρέου αχτύπητο, θαυμάζει τη Βάσω και την Αννα Διαμαντοπούλου, και φυσικά
δεν πιστεύει ότι θα χάσει το ΠΑΣΟΚ τις εκλογές με τίποτα. Μου το τεκμηριώνει
μάλιστα με στοιχεία. Η κόρη μου Χριστιάνα τη λατρεύει.
Το βράδυ στη Δραπετσώνα, δίπλα στο λιμάνι με φεγγάρι, απόλαυσα τη συναυλία του
Μίκη Θεοδωράκη, για τα 50 χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη. Παρούσα
η παλιά φρουρά των Λαμπράκηδων. Πήγα για ύπνο στις 2 τα ξημερώματα. Το
ξυπνητήρι θα χτυπήσει πάλι στις 6.00. Αύριο φεύγω για Στρασβούργο. Η ζωή είναι
ωραία!