http://www.imerisia.gr

Περισσότερο... άρωμα γυναίκας στα κοινοβούλια
ΗΜΕΡΗΣΙΑ, 16/11/03

Γράφει η Άννα Καραμάνου*

Η επιστημονική έρευνα του Εθνικού μας Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών για τις αντιλήψεις και τις αξίες των Ελλήνων ξάφνιασε πολλούς. Δεν περιμέναμε στ’ αλήθεια τέτοια εικόνα δική μας να κάνει τον γύρο του κόσμου. Μία κοινωνία ξενόφοβων, καχύποπτων και κυνικών πολιτών που απορρίπτουν την πολιτική ως μέσον εξανθρωπισμού και προόδου της κοινωνίας και δηλώνουν μόνον πίστη στο στρατό, στην αστυνομία και στη θρησκεία - ήμαρτον Παναγία μου. Ωστόσο, για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, εν προκειμένω, για όσες από μας χρόνια τώρα παλεύουμε τα θέματα των δικαιωμάτων των γυναικών, δεν υπήρξε καμία απολύτως έκπληξη, μόνο πόνος.

Η έρευνα ήλθε και έδεσε με προηγούμενα ευρήματα για τον ρατσισμό και την ξενοφοβία (ζήσαμε προσφάτως το μεγαλείο της Μηχανιώνας) και βέβαια με τα στοιχεία που φέρουν τη χώρα μας, στο θέμα της συμμετοχής των γυναικών στην πολιτική, τελευταία και καταϊδρωμένη, όχι μόνον μεταξύ των 15, αλλά μεταξύ των 25 χωρών, δυστυχώς. Έχουμε λοιπόν επίγνωση του βαθύτατου συντηρητισμού μας, της πρόσδεσής μας στις παραδόσεις, της αδυναμίας μας να δεχθούμε ευχαρίστως το καινούργιο, το καινοτόμο, το διαφορετικό, τις γυναίκες στην πολιτική. Εδώ και 2.500 χρόνια το «άνδρες η πόλις εστίν» εξακολουθεί να κυριαρχεί στο δημόσιο βίο μας.

Είναι πραγματικά ανυπόφορο έπειτα από πενήντα χρόνια αναγνώρισης του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι και πάνω από 100 χρόνια από τη διεκδίκηση του δικαιώματος της ψήφου να εξακολουθούμε να αγωνιζόμαστε για το αυτονόητο: Ότι άνδρες και γυναίκες θα πρέπει να μοιράζονται δίκαια όλες τις ευθύνες και τις υποχρεώσεις της ιδιωτικής και δημόσιας σφαίρας, ότι το μέλλον δεν μπορεί να σχεδιάζεται ερήμην των γυναικών, ότι η πραγματική δημοκρατία προϋποθέτει μία ισόρροπη συμμετοχή των δύο φύλων σε όλους τους θεσμούς και τα κέντρα αποφάσεων.

Δυστυχώς, εδώ είναι Βαλκάνια. Κι ας είμαστε μέλος της Ε.Ε. εδώ και 22 χρόνια. Κι ας μπήκαμε στην ευρωζώνη και στον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης. Κι ας κάναμε την καλύτερη Προεδρία που είδαν ποτέ στη ζωή τους οι Ευρωπαίοι. Από οικονομικά επιτεύγματα και διεθνείς διακρίσεις άλλο τίποτα. Τι συμβαίνει όμως με το θηλυκό μισό των Ελλήνων, που, ενώ διαπρέπει στην εκπαίδευση και την εργασία, είναι σχεδόν αόρατο στην πολιτική; Μήπως χρειάζεται και εδώ ένα Μάαστριχτ; Γιατί, όπου δεν πίπτει λόγος, πρέπει λογικά να πίπτει νόμος. Το υποχρεωτικό 1/3 στα ψηφοδέλτια για τις τοπικές εκλογές -μπράβο στη Βάσω- διπλασίασε τον αριθμό των γυναικών στα νομαρχιακά και δημοτικά συμβούλια και υποχρέωσε για πρώτη φορά τους δημάρχους, τους νομάρχες, αλλά και το εκλογικό σώμα να ανακαλύψουν τις γυναίκες της περιοχής τους.

Ενόψει των βουλευτικών εκλογών πολύ μας ευχαριστεί που το επιτελείο του ΠΑΣΟΚ, με ιδιαίτερη θέρμη αυτή τη φορά, ψάχνει να βρει και να αναδείξει γυναίκες. Και είναι βέβαιον πως θα ανταμειφθεί. Γιατί, μία κρίσιμη μάζα, π.χ. εκατό γυναίκες στη Βουλή, θα μπορούσε να αλλάξει άρδην την αρρενοκεντρική πολιτική κουλτούρα, να ανανεώσει τον δημόσιο βίο και να εμπλουτίσει την πολιτική ατζέντα με θέματα που θα έφερναν πιο κοντά τους πολίτες στην πολιτική. Χρειάζεται άραγε να το ξαναπούμε πως το θέμα δεν αφορά απλά την εφαρμογή στην πράξη της ισότητας των φύλων, αλλά κυρίως την ανάπτυξη της χώρας και τον εκσυγχρονισμό της κοινωνίας; Για να μην μας ξαφνιάζουν δυσάρεστα οι κοινωνικές έρευνες του ΕΚΚΕ.

* ευρωβουλευτής του ΠΑΣΟΚ