ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΘΕΜΑ Η ΒΙΑ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Άννα Καραμάνου
τ. ευρωβουλευτής

Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "ΘΕΜΑ", 3 Απριλίου 2005

Μιλάμε για το πιο αποσιωπημένο έγκλημα στο κόσμο, που διαπράττεται κεκλεισμένων των θυρών, στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού, συνήθως χωρίς αυτόπτες μάρτυρες. Ο ΟΗΕ υποστηρίζει ότι η ανδρική βία προκαλεί περισσότερους θανάτους γυναικών από ότι ο καρκίνος. Οι φεμινιστικές αναλύσεις μιλούν για παγκόσμια κρίση. Κι όμως η επίσημη πολιτική αντιμετωπίζει το θέμα ως ιδιωτική υπόθεση, που δεν αφορά τη πολιτεία και το κράτος δικαίου. Έτσι, προσφάτως, η αρμόδια επί των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κοινοβουλευτική επιτροπή της Βουλής δεν καταδέχτηκε να ασχοληθεί σοβαρά με τις καταγγελίες της διευθύντριας της Στέγης Κακοποιημένων Γυναικών, ότι η βία κατά των γυναικών ενδημεί και στη χώρα μας και δεν αφορά μόνο στα κατώτερα μορφωτικά στρώματα, αλλά και σε κύκλους ανωτάτων επιπέδων και δημοσίων αξιωμάτων. Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ βέβαια, όσα κατέθεσε στην Επιτροπή της Βουλής η δικηγόρος κα Ειρήνη Δορκοφίκη, της οποίας το σημαντικό έργο απαξάπαντες αναγνωρίζουν, ήταν πασίγνωστα. Ότι, δηλαδή, και μεταξύ των εκπροσώπων του έθνους κάποιοι μεταφέρουν τα παιγνίδια εξουσίας και επιβολής από την δημόσια σφαίρα στην ιδιωτική, προφανώς προς επιβεβαίωση της υπεροχής του αρσενικού γένους έναντι του θηλυκού... Άλλωστε, σύμφωνα με τη πατριαρχική μας κουλτούρα, η τιμή ενός άνδρα σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από την ικανότητά του να χρησιμοποιεί βία, εξ ού και η λέξη «ανδρεία» είναι συνυφασμένη με τη παλληκαριά, την γενναιότητα στο πόλεμο και τη χρήση βίας.

Τα θέματα όμως αυτά στην Ελλάδα δεν αποτέλεσαν ποτέ αντικείμενο ενός σοβαρού και νηφάλιου δημόσιου διαλόγου, προκειμένου να βρεθούν οι νέες ισορροπίες στις σχέσεις των δύο φύλων, όπως επιβάλλουν οι οικονομικοκοινωνικές αλλαγές που έχουν συντελεστεί με την αναγνώριση των δικαιωμάτων των γυναικών και την ισότητα των φύλων. Αντιθέτως, από τους καθ’ ύλην αρμοδίους και ιδιαίτερα από τα πολιτικά κόμματα, ακολουθήθηκε η τακτική του κουκουλώματος και του «μη θίγετε τα κακώς κείμενα». Η καμπάνια της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, πριν από πέντε χρόνια, με κεντρικό σλόγκαν «σπάστε τη σιωπή», βρήκε ελάχιστους πρόθυμους αποδέκτες, γιατί συνήθως η ενδοοικογενειακή βία φυλάσσεται σαν εφτασφράγιστο μυστικό, αφού ο κοινωνικός καθωσπρεπισμός επιτάσσει «τα εν οίκω, μη εν δήμω» και «μη το πεις ούτε στο παπά».

Ήταν λοιπόν αναμενόμενο κάποτε να καλυφθεί το πολιτικό κενό και να αναδειχθεί το θέμα από τη δημοσιογραφική έρευνα, όχι βέβαια με τον πιο ορθόδοξο τρόπο. Ανορθόδοξος όμως ήταν και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση της κας Δορκοφίκη από την Αρχιεπισκοπή, που έσπευσε να κατευνάσει τα πνεύματα και να ευθυγραμμισθεί με όσους θεώρησαν εαυτούς θιγέντες. Το σοβαρότερο όμως όλων είναι, ότι επιχειρείται δημιουργία κλίματος κατατρομοκράτησης των γυναικών που τολμούν να καταγγέλλουν τους παλληκαράδες συντρόφους τους. Ωστόσο, το παλιό καλό σύνθημα του γυναικείου κινήματος, «ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ» παραμένει πάντα επίκαιρο. Όπως και το μήνυμα «ΣΠΑΣΤΕ ΤΗ ΣΙΩΠΗ!!».